Inmiddels ben ik voor de laatste keer in Pokhara en zit mijn hoofd vol met emoties.
Zoals verwacht waren de afgelopen weken erg zwaar. Eerst Jyoti die een week lang in het ziekenhuis lag. Ik heb haar vaak bezocht heb en me natuurlijk ook met de KNO arts en verpleegsters bemoeid. Op zondag heb ik haar terug naar huis gebracht en kwamen we in een heksenketel terecht omdat de volgende dag Bishnu trouwde, de jongste broer. Dus veel familie in huis en alle vrouwen uit het dorp om eten klaar te maken voor de volgende dag.
Niet echt ideale omstandigheden voor een net ontslagen patiente. Om 11 uur 's avonds ben ik maar bij Jyoti gaan zitten en heb ik alle belangstellenden weggestuurd.

De volgende dag was ik eregast op de bruiloft. Met de bruidegom gaan alleen de mannen mee naar de tempel waar het stel getrouwd wordt. De bruid komt met haar familie en wat vriendinnen en vooral een grote bruidsschat (kleuren TV, bankstel, nieuw bed, sari's, etc.).
Bij de tempel was het vooral veel wachten, want Bishnu moest eerst naar de kapper en daarna naar de kleermaker om een pak te laten maken. Wel efficient trouwen hier dus, zaterdag besloten, en op de dag zelf alles regelen. De ceremonie zelf duurt maar 15 minuten. Erg blij werd ik niet van deze voorstelling, het was erg warm en ik moest een geleend pak aan, maar vooral de aanblik van een continu huilende en half flauwvallende bruid is niet echt vrolijk. Apsaraa, zo heet ze, is 19 jaar en zal vanaf die dag bij haar schoonfamilie wonen. Ik ben voor het eten bij de tempel naar huis gegaan om voor Jyoti te zorgen, haar neus moet iedere dag 3 keer schoongespoeld worden. Een hele toestand met spuiten, een neusvoedingsslang en flessen spoelmiddel. En dan nog een 5tal medicijnen die ze moet slikken. Een paar uur later kwam het stel thuis en moet de bruid weer kado's uitdelen. Uiteindelijk was het hele feest om 11 uur afgelopen, lage alle kamers vol met gasten en werd er geslapen. Op zo'n moment ben ik wel blij dat ik een aparte positie heb en dus lekker alleen in mijn kamer kon slapen.

Op woensdagochtend heb ik afscheid genomen van de school. Vanaf het eerste moment dat ik op school kwam had ik aan iedere arm wel 10 kinderen hangen. Eerst hebben we de playground officieel geopend en daarna was mijn farewell program. Speeches van de principal, de voorzitter van het school management commitee en zelfs een speechje in het engels van Parbati, roll nr. 1 van klas 5. Hou het maar eens droog als zo'n dametje staat te vertellen over een sad day, lovely jeromesir en when do you come back! Daarna werd ik volgehangen met bloemen, een nepaleese kap op en werd er eerst afscheid genomen door de leraren en ouders, en daarna alle scholieren in een lange rij.

Diezelfde dag moesten we nog terug naar het ziekenhuis voor controle. En toen werd het echt zo'n dag dat je het wel gehad heb met dit land. We waren om 2 uur bij de arts, maar haar dossier was niet te vinden. Toen dat 15 min. later er wel was ging het onderop de stapel en konden we tot 4 uur wachten. En daarna die arts weer lekker populair doen..Ik heb mijn mond maar gehouden omdat hij Jyoti nog moest behandelen, en hij werkt normaliter al niet zo subtiel. En laat klaar in het ziekenhuis betekent laat naar huis en volle bussen. Bij het ziekenhuis konden we geen taxi vinden voor een redelijke prijs en moesten we eerst met de bus naar het centrum en daarna naar het buspark. Veel wachten en toen we eindelijk met de bus richting ons dorp vertrokken stonden we na 10 min. stil omdat de weg geblokkeerd was door stakende truckdrivers. Dus weer de bus uit, te voet langs de blokkade en weer een taxi proberen te vinden. En uiteindelijk in het donker terug naar ons huis lopen. Moe en gefrusteerd voel ik me dan, maar na een goed bord rijst kun je gelukkig de (nepaleese) wereld weer aan.

Ter compensatie gisteren een lekkere rustdag, nog wat kleren wassen maar vooral veel luieren. De hele familie is aan het bijkomen van alle drukte en ook van de collectieve verkoudheid die er heerst. s' Avonds hebben we ter ere van mijn afscheid met zijn allen tegelijkertijd gegeten, dus ook de vrouwen, en was er speciaal kip en rijstpudding.
Daarna heb ik aan de familie mijn afscheidskado's gegeven, vooral veel foto's en voor de broers een schaakspel. Het mooiste moment was toen babaa de twee ingelijste foto's van hem en mijzelf meteen naast elkaar op de plank boven zijn bed neerzette. Ik ben ook erg blij dat ik ondanks het grote cultuurverschil een goede band met amaa en babaa, die conservatief nepalees zijn, heb kunnen opbouwen. Het leert me weer dat je met vriendelijk en behulpzaam gedrag erg ver kunt komen. En alhoewel ze morgen waarschijnlijk weer gewoon hun normale ding doen, hebben ze stiekem denk ik ook wel bewondering voor het beetje mijn cultuur wat ik heb ingebracht. En natuurlijk ook veel kado's voor mij, van amaa speciaal bruilofteten (ik hoop dat het goed blijft!) en van babaa, een hele eer, een nepaleese Topi (cap). Al met al was heteen nogal bedrukt samenzijn. Iedereen, inclusief mijzelf, was erg verdrietig omdat we afscheid moesten nemen. En vanochtend was het dan zover, om 7 uur op en mijn spullen ingepakt en daarna voor de laatste keer samen gegeten. En ik moet bekennen dat ik de hele ochtend tegen mijn tranen heb moeten vechten. Zelfs nu ik dit zit te typen voel ik ze weer. Hari en Jyoti heb ik een dikke hug gegeven, omdat ik een broer ben mag dat ook bij haar.
En maar snel weg naar de taxi die stond te wachten om het niet erger te maken....

Ik heb afscheid genomen van een fantastische school en een erg fijne familie. Mijn tijd hier in Nepal heeft me ontelbaar meer gebracht dan ik ooit had verwacht en gehoopt. Ik wil daarvoor nog twee mensen speciaal bedanken; Roger Feyts, mijn reismaatje die mij in contact heeft gebracht met dit bijzondere land en Rene Voss van VFN/Stichting Maya voor het mogelijk maken van deze periode hier. Maar natuurlijk ook alle vrienden en familie die mij vooraf en tijdens zo aangemoedigd en gesteund hebben.
Ik hoop dat ik veel van de ervaringen die ik hier heb opgedaan kan vasthouden en toepassen na mijn terugkeer. En een ding is zeker, ik ga weer terug, en liefst over niet al te lange tijd.
Bye bye school, bye bye familie, bye bye Nepal..........