vanochtend net terug in Pokhara na een fantastisch uitje naar Sarangkot, het uitzichtspunt voor de Himalayas boven Pokhara. Gisteren zijn we er met alle vrijwilligers naar toe gelopen, een aantal vanuit Serachaur, en Sanneke, Iris en ik vanuit mijn dorp. De meiden zijn een dag eerder naar mijn huis gekomen en daar blijven slapen, Hari naar een andere kamer zodat ze bij Jyoti en de kinderen konden. Ze werden natuurlijk weer supergastvrij onthaald, met lekker eten en alle aandacht. Maar ook voor de lokale 'hangmannen'was het een grote happening....!

Vanochtend dus vroeg op (05:30) om de zon op te zien komen. Een adembenemend gezicht. Het was superhelder met een prachtig uitzicht op de Dhaulagiri, Annapurna en Machapuchare. Na een lekker ontbijt bij de lodge volgde weer zo'n dodenrit naar beneden. Maar we zijn er allemaal heelhuids aangekomen en nu gaat iedereen weer zijn eigen weg. Voor mij dus weer even internet en daarna terug, want morgen is weer een schooldag.

Er zijn nu naast mij 7 vrijwilligers actief voor VFN/Maya. In Serachaur zitten er drie, Marjan, Eva en Johan die veel voor het dorp doen. Zo is er een health post gemaakt, mensen uit de dorp getraind in EHBO, vuilnisbakken in het dorp, de kledingstock opgezet en nog veel meer. En misschien gaat Marjan na volgende week lesgeven op de school van Jyoti. Die hebben al lang geen vrijwilliger meer gehad, en ik kan nu niet. Maria en Carmen zitten in een bhoedistisch klooster in Pokhara, samen met een grote groep monnikjes tussen de 4 en 15 jaar. Zij hebben een mooie bibliotheek gemaakt en daarnaast ook nog een school in Naudanda voorzien van een schommel en glijbaan. Tenslotte Sanneke en Iris, die zitten in Thula Chaur, het meest afgelegen dorpje. Zij hebben alle leerlingen van nieuwe schoolkleding voorzien, laten het schoolplein vlakmaken, hebben een bibliotheek op de school gemaakt en ook nog in het dorp een coorperatie opgericht die ze een nieuwe rijstpelmachine schenken. Nu moeten ze met alle rijst 1,5 uur omhooglopen. Een heel waardevol en zinvol gebaar...!

En ik dan..? een week geleden is mijn school weer begonnen en ben ik ingeroosterd voor 5 uur per dag. Engels en Science aan klas 4 en 5, en social aan klas 3. Vooral dat laatste is wat bizar, we kunnen namelijk nauwelijks met elkaar communiceren, het boek is in het engels maar daar begrijpen ze niets van. Daardoor hebben we veel lol samen maar zou ik toch meer Nepali willen spreken. Maar het is een bijzonder gevoel om weer terug bij deze kinderen te zijn. Veel herken ik ervan en dat is nog meer vanuit hun kant, en dat leidt tot veel blijde gezichten. Op school heb ik ook twee patientjes, Sachina uit klas 5 die een lelijk zwerende wond onder haar kin heeft. Ze hadden al antibioticazalf gekregen maar die werd niet gebruikt. Nu maak ik het elke dag schoon, nieuwe zalf en een gaasje erop. Gisteren zag het er al een stuk beter uit.
De tweede, Manisha uit klas 3, heeft een erg pijnlijke knie. Ze heeft er ook een groot litteken opzitten maar dat is al oud. Nu kan ik er alleen maar wat sportgel opsmeren en inzwachtelen, maar als het zo blijft wil ik eigenlijk met haar naar het ziekenhuis. Een goede knie ishier waar bijna geen meter die je loopt vlak is van levensbelang.

Wat ook opvalt nu ik hier terug ben dat je ook wel gezien wordt als de grote geldschieter. En dat niet altijd voor zaken die ten goede komen aan de kinderen. Zo is de school een computerlokaal aan het inrichten en willen ze daar geld voor. Maar eigenlijk zitten alleen de leraren erachter en snappen die het al niet echt. Nu is het best goed om kinderen kennis te laten maken met een computer maar of dat nou de eerste prioriteit is. ..? Van het geld dat nog in mijn pot zit wil ik dus iets anders doen, namelijk voor alle schoolkinderen een schoolsweater kopen. Met de winter die eraan zit te komen is dat geen overbodige luxe. Nu lossen ze dat op door zoveel mogelijk kleren onder de schoolbloes aan te trekken maar dat houdt natuurlijk ergens op.

Zoals jullie op de foto's kunnen zien heb ik een bijzondere Tihar achter de rug. In mijn/ons denken kunnen we waarschijnlijk nooit bevatten wat dat hier betekent. Ik ben dan ook erg blij dat ik dit samen met Jyoti heb kunnen doen. Wat ik niet wist is dat Saanti ook geen oudere broer heeft en dus ook erg blij was het op deze manier te kunnen vieren. Dus twee zussen die een goede dag hadden, en Saanti die nu helemaal blij is met de oude telefoon van Juul.

Daarnet belde Jyoti om te melden dat vandaag Dilmayah, de jongste (echte) zus en haar man ook komen om mij te zien. Dat is dan soms ook weer de keerzijde, kom je moe van een uitje terug en wil je even relaxen, maar in plaats daarvan zit je weer zo'n vermoeiend gebroeken engels gesprek te voeren. Alhoewel, als ik zeg dat ik even wil rusten dan wordt dat wel weer geaccepteerd. Maar dat heb ik soms ook nodig door vermoeiende dag en de eenzijdige voeding. Tot zover weer uit het land met volgens mij de mooiste en leukste kinderen..

veel liefs en groeten, Jerome