op school geef ik les aan klas 3, 4 en 5. In de derde klas zit Manicha, die last heeft van haar knie zoals ik al eerder schreef. Na een week lang sportcreme smeren en inzwachtelen was er nog geen verbetering. Erg sneu voor haar omdat ze iedere pauze niet kan meespelen. Soms probeert ze het, maar verdwijnt dan weer na 5 minuten huilend van de pijn het klaslokaal in.

Het leek me dus wel tijd om een dokter/ziekenhuis te bezoeken voor een goede diagnose en behandeling. Dus afgelopen zondag dit maar een met de andere leraren besproken. Goed plan volgens hun, maar wie moest er mee naar Pokhara, naast Manicha en mijzelf. We zouden wel met zijn tweeen kunnen gaan maar dean zouden we wel een taalprobleem hebben, veel verder dan yes en biscuit (zie later) komt ze niet. Uiteindelijk werd met veel pijn en moeite de oudere broer geregeld.

En afgelopen woensdag was het dan zover. Terwijl ik aan een vroeg bord rijst met Amaa in de keuken zat kwamen ze netjes om 08.15 zich melden bij ons huis. De trip naar Pokhara was een groot avontuur voor Manicha, die gemiddeld er een keer per jaar naar toe gaat. In Pokhara zijn we naar Kafle Medical gegaan, een soort kleine kliniek, te vergelijken met een huisarts bij ons. Na een rontgenfoto en wat bewegen met het been was de diagnose 'soft tissue damage' . De beste behandeling is rust dus is haar been in het gips gezet. Van boven de knie tot en met haar hiel. Zo loop je nog rond en zo heb je een gipspoot, waar Auki nog jaloers op zou zijn. Na 20 minuten drogen mochten we weer weg. Maar door de gipspoot paste haar slipper niet meer dus eerst op zoek naar nieuwe. En dit dametje had een uitgesproken smaak dus dat kostte enige moeite. Uiteindelijk is ze dolgelukkig met haar nieuwe paarse superman slippers.

Ik was van plan om daarna wat te gaan mailen en shoppen maar tot mijn grote verbazing (alhoewel, ik ken Nepal inmiddels goed genoeg) melde de broer dat hij naar het huis van zijn zus ging en of ik dan maar Manicha naar huis wou brengen. Daar sta je dan met een 9-jarig meisje! Dus maar mijn school gebeld of ze haar moeder naar Naudanda (waar de bus stopt)wouden sturen en daarna een bus gepakt. Manicha heeft onderweg een halve rol biscuits verorberd en honderduit zitten kletsen. Toen we uit de bus klommen en haar moeder het gips zag barstte die in tranen uit. Geprobeerd uit te leggen dat het helemaal goed zou komen (dat hoop ik dan maar) en terug naar het dorp gelopen. Bij het begin van het dorp pakte Manicha mijn hand stevig vast om een 'grande entree' te maken, trots op haar gips en haar held Jeromesir. En toen we naar haar huis liepen blijkt dat een klim van 15 minuten van de school naar beneden te zijn. Haar moeder en ik hebben haar toen om beurten gedragen maar inmiddels komt ze met wat steun van vriendinnen iedere dag weer dapper naar school. Daar hebben we ook de gipspoot versierd met wat tekeningen.

Je vraagt je af wat er zou gebeuren als ik niet met haar op stap zou gaan, of nog belangrijker, de rekeningen zou betalen. De familie is arm, haar vader is een half jaar geleden overleden en ze hebben dus nauwelijks inkomsten. Zelf zouden ze dus nooit naar het ziekenhuis gaan. Haar ouder broer, die nu naar klas 11 gaat (klas 11 en 12 zitten tussen secondary en universtiteit) gaat binnenkort dus naar Arabie om daar geld te verdienen. En zo zijn er alleen al in mijn dorp veel van dit soort trieste situaties. Soms kost het dan wel moeite dit te accepteren. Ik realiseer me ook dat ik niet iedereen kan helpen en dus per definitie sommigen 'voortrek'. Daarin volg ik dan maar mijn eigen intuitie en geweten. In dit geval begon bijvoorbeeld de oudere broer over tandpijn toen we in Pokhara waren, maar dat heb ik toen genegeerd. Zo blijft het balanceren tussen willen en kunnen, terecht of niet, twee culturen..... etc..

Het lesgeven is weer superleuk, en omdat ik het ook probeer interessant te maken voor mezelf en de students zijn die helemaal dolenthousiast. Vooral als we naar buiten gaan om de les te doen, lekker in een kring op het gras in de zon is het erg aangenaam. Wel mis ik dan mijn bord dat ik veel nodig heb om dingen uit te leggen, dat wat ik niet in het Nepalees kan zeggen teken ik. Donderdag is een Israelische die ik in Pokhara had ontmoet op bezoek geweest en die heeft wat mooie foto's gemaakt, hopelijk mailt ze die zodat jullie kunnen meegenieten.

veel liefs en groeten, Jerome