Bijna 6 weken achter de rug en hoog tijd om eens goed af te reageren. Want natuurlijk is ook hier niet alles alleen maar leuk en aangenaam. Dus even een stukje klaagmuur op mijn log.

De situatie bij mijn familie is drukker en meer gespannen dan de vorige keer. Bishnu is nog niet naar Korea, Saanti en dochter zijn er bijgekomen, in het weekend Apsara en vooral Mission, de jongste zoon is een vervelend mannetje geworden. Soms twijfel ik of hij niet helemaal 100% is of gewoon vreselijk verwend. Probleem met de opvoeding is dat er nog dankbaar gebruik wordt gemaakt van Amaa, en ook Bishnu bemoeit zich er mee. Zo is er voor hem altijd wel iemand die hem gelijk geeft of troost, waar het dan ook maar om gaat. Pavlov at his best, hij zet een keel op en krijgt wat hij wil. De zussen werken zich nog steeds te pletter, en je ziet dan uit pure overleving een egoisme ontstaan. Zo van, jij gaat een dag naar Pokhara en hoeft niet te werken, dan ga ik ook gauw een dag. Ze kunnen het best goed met elkaar vinden en helpen elkaar ook wel, maar de druk is zo hoog dat er ook veel schuine blikken en roddels zijn. De laatste dagen is het wat beter omdat het werk op de velden bijna gebeurt is. Maar dus niet zo'n relaxed verblijf dit keer.

Vooral de situatie van Jyoti raakt mij natuurlijk. Een week geleden zijn we naar het ziekenhuis geweest omdat ze al een week lang niet kon slapen van de pijn in haar rug en 1 been. Hernia- achtige klachten zeg maar. Dus naar de orthopeed die toen we met de x-ray van haar rug aankwamen eerst dacht dat de foto's verwisseld waren, wat helaas niet het geval was. Zijn wat botte conclusie luidde dat haar rug eruit ziet als die van een 50-jarige, en Jyoti is 26!
Waardoor? Door vanaf jongsafaan loodzware lasten te dragen. Tijdens de rijstoogst lopen ze met pakketten van 35-40 kilo of meer op hun rug een uur lang bergop. En dat begint al op 10-12 jarige leeftijd, niet echt bevorderlijk! Ze heeft nu pijnstillers en kan misschien terug voor fysiotherapie, wat natuurlijk niet gaat gebeuren. Het belangrijkste is dat ze stopt met lasten dragen. Gelukkig ondersteund Hari dat, die zegt simpelweg dat ze daar ook iemand voor kunnen inhuren voor 100-150 rupees per dag. Maar dat zegt hij niet volmondig tegen opa en oma. En Jyoti krijgt natuurlijk alle kritiek, ook van de zussen, over zich heen. Maar ja, met Hari is het begin gemaakt. Inmiddels zijn de medicijnen door Mission en Monica gemold, die gaan 's middags eerder van school naar huis en nemen dan meestal een kamer te grazen. Dus vandaag nieuwe medicijnen halen en meteen een hangslot voor hun kamerdeur.Het plan van Hari en Jyoti is dat ze over maximaal twee jaar het huis verlaten. Ik hoop van harte dat dat ook daadwerkelijk gaat gebeuren.

Inmiddels heb ik nog een boel plannen voor de laatste weken. Zodadelijk ga ik uit de giftenpot van vorige keer voor alle students een sweater bestellen. En volgende week kan ik hopelijk met de schoorsteenkap aan de slag. Dan nog praten over een health post en biogas voor het dorp, een tweedaagse trek naar Paanchase en 6 dagen school per week. Druk, druk, druk!

Gisteren was een superdag! Met de school de jaarlijkse picnic gedaan. De bestemming was Begnas Thal, een meer 20 minuten rijden te westen van Pokkhara. Met 47 van de 90 students (niet iedereen kan de 200 rupees betalen en de laagste klassen gaan niet mee), de leraren en twee ouders op stap. Met zijn allen in een veel te kleine bus, in Pokhara inkopen doen en door naar het meer. Vuurtje stoken, eerst thee drinken en daarna wordt er gekookt. Voor de mannen een mogelijkheid om stiekem ergens wat te gaan drinken, waarvoor ik ook werd uitgenodigd. Maar om 1 uur 's middags met alleen een ontbijt op heb ik het maar bij een banana lassi gehouden. Daarna werd er natuurlijk veel gedanst en lekker gegeten. Toen kon ik de helft van mijn primatour pillen uitdelen en om 4 uur terug naar huis. Voor de kinderen, maar ook voor ons een geweldige dag. In Pokhara ben ik uitgestapt om eens lekker te douchen, 's ochtends niet wakker te worden van huilende kinderen en te kunnen internetten. Zodadelijk ga ik mijn shoplist afwerken en terug naar het dorp. En morgen ga ik het gips van Manicha eraf halen, hopelijk heeft het gewerkt!

veel liefs en groeten, Jerome