ik had het kunnen weten natuurlijk, denk je dat we wat te klagen hebt en dan krijg je dus pas echt wat om over te klagen! Na mijn dag Pokhara 's middags terug naar het dorp en daarna een heerlijk luie zaterdag. De hele familie was naar een ver veld (1,5 uur lopen) voor de rijstoogst, maar Jyoti bleef thuis omdat ze inderdaad niet ging dragen. Dus lekker wat kletsen terwijl zij klusjes in en om het huis deed. En 's middags een rondje door het dorp, een soort bergwandeling dus om bij een aantal schoolkinderen een foto van hun genomen op de picnic af te gaan geven. Dolle pret en stralende kinderen!

En overal een hapje en een drankje. En of het dat was of iets anders, maar 's avonds voor het eten werd ik erg moe, en na het eten liep ik letterlijk te rillen van de kou. Koorts dus en een beroerd gevoel, dus om 8 uur mijn bed in. Maar van slapen kwam die nacht niet veel, een paar uur later de rijst onverteerd terug gegegeven aan de aarde en hoge koorts. De ziekte wordt veroorzaakt door een parasiet Giarda, en is te herkennen aan overdadig boeren, die koolzuurachtig zijn en naar rotte eieren ruiken. Daar kun je iets tegen slikken dus 's ochtends vroeg is Hari naar Naudanda gelopen voor een eenmalige antibioticum dosering. Alweer eentje op de teller!!. Maar het helpt goed, overdag vooral geslapen, 's avonds alweer wat trek, de volgende dag uitgeziekt en alles weer OK, behalve een maag die nog wat gevoelig is voor scherp eten.

Wel merk ik dat ik deze periode in Nepal veel van me heeft gevraagd. De stemming op school is niet zo vrolijk, zoals ik al schreef is er thuis veel spanning, en het klimaat werkt ook niet mee. Het is vaak bewolkt 's middags, en daardoor erg snel koud. En inmiddels zitten we ook weer op 45 uur geen stroom per week, 6 dagen 7 uur en een dag 3 uur. En ik ben veel in het dorp gebleven, voor vorige week ben ik wekenlang alleen maar op en neer gegaan. En nu voel ik wel dat ik een verblijf in Pokara af en toe wel nodig heb. Vooral het even op jezelf kunnen zijn is iets wat ik bij mijn gezin ontbeer. Nog steeds wordt mijn kamer wel gerespecteerd, maar ik leef eigenlijk 24/7 met 3 kinderen en 7 volwassenen om heen. En dat ben ik natuurlijk niet echt gewend. Vooral 's ochtends wakker worden met drie huilende kinderen en schreeuwende ouders draagt niet echt bij tot mijn gemoedsrust. Maar misschien gaan Hari en ik volgende week Misjaas naar Garmi brengen, de geboorteplaats van Jyoti. Haar ouderlijk gezin is veel relaxter, ze heeft een zus en broer rond de 18 de erg rustig en serieus zijn en Misjaas goed kunnen helpen met zijn huiswerk, en de school is veel beter. Ik heb het zelf bij ons laatste bezoek gecheckt, en de kinderen daar in class 3 zijn beter in engels dan bij mij in class 5. Misjaas wil natuurlijk niet, maar loopt nu iedere dag chagrijnig rond, maakt geen huiswerk en plast iedere nacht in zijn bed (hij is 6 en was er allang vanaf). Niet echt happy dus lijkt me zo..

En ik ga wat meer rust inbouwen voor mezelf. Zo was ik van plan om vandaag weer terug te gaan maar blijf lekker nog een tweede nacht in Pokhara. Goed bij eten en slapen, Koen en Marjan zijn er ook zodat ik weer eens Nederlands kan praten, en morgen zou ik toch weer met wat leraren in Pokhara spullen voor het computerlokaal gaan kopen. Dus alleen maar bus, rijst eten, slapen, rijst eten en bus leek me niet zo'n relaxed plan. In plaats daarvan hebben we met z'n drieen heerlijk in de zon zitten ontbijten op het dakterras van ons hotel, gaan zodadelijk lekker lunchen aan het meer en dan een siesta. Misschien niet zo dapper maar erg lekker!

En dan beginnen de laatste twee weken! Ik heb net al mijn busticket gekocht voor zaterdag 20 december van Pokhara naar Katmandu. Volgende week zijn de sweaters voor de school klaar en gaan Hari en ik nog proberen zo'n rookkap te laten maken. Dan de inventarisatie voor de 4 scholarships afmaken, volgend weekend alweer afscheid van Marjan en dan zit er bijna wel weer op. Dat is het plan maar dit is Nepal, so let's wait and see......

veel liefs en groeten, Jerome