de laatste keer in Pokhara! Het is nu vrijdag, 12.00 en een uur geleden ben ik aangekomen na weer zo'n hartverscheurend afscheid. Maar daarover later meer.

In de titel een knipoog naar Hari en Jyoti, die beiden wiskundeleraar zijn. En Jyoti en ik hebben veel gezellige uren samen doorgebracht als ze 's avonds bijles gaf aan 7 studenten van class 10, die nu het officiele examen SLC (second level certificate) moeten gaan doen. Soms hielp ik en als het te lastig werd zat ik lekker te lezen.

Mijn beide patientjes laat ik gelukkig goed achter. Manicha rent rond alsof er nooit iets gebeurt is en na 3 keer terug naar het ziekenhuis is de wond in het gezicht van Sachina bijna genezen. Het bleek dat ze aan die kant ook een rotte kies had en die is er meteen maar uitgehaald.

Het grootste feest was het uitdelen van de sweaters op school. Na twee weken veel gedoe met de winkel, vooral het logo was lastig, waren afgelopen zondag eindelijk de 89 sweaters klaar. Dus met een groot pak van Pokhara in een taxi naar huis en dinsdag was het uitdeelfeest. Alle sweaters werden meteen aangetrokken, daarna met zijn allen op de foto en sindsdien lopen ze allemaal iedere dag ermee rond op school. Dat is ook wel nodig want het begint inmiddels aardig af te koelen. Als je niet in de zon zit is een hemdje alleen zeker niet genoeg. Dus ik heb een erg dankbaar project kunnen doen uit de Nepal pot waar velen van jullie zo gul aan hebben gegeven. Het leuke is ook dat dit weer echt voor de kinderen is en niet alleen voor de leraren. Dus bij de kinderen en ouders kan ik niet meer stuk!

Uit naam van de Maya Foundation heeft de Sirjana Secondary School al meubilair ontvangen voor 1 klas. Met Tikaramsir, de principal, ben ik de laatste tijd veel opgetrokken. een erg aardige man, met een actieve houding om wat van zijn school te maken. Dus de volgende keer ga ik naa deze school, mede omdat ik dan op secondary niveau les kan geven. Want op mijn huidige school was dat nu erg beperkt. Maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door de schatten van studenten die ik had...!

En die schatten waren dus ook niet blij dat ik weer naar huis ga. Vanaf woensdag huilende dames achter in de klas, en gisteren, tijdens mijn farewell program idem dito. Gisteren was meteen een drukke dag, die begon met het afscheidsprogramma op de Parashu School in Adhikaridanda. Daarna door naar de Sirjana school, om het nieuwe meubilair te bewonderen. En daar werd ik meteen getracteerd op een Welcome programma. Ze hebben alvast maar een voorschot genomen op volgend jaar.... Wat deze school voor mij extra bijzonder maakt is dat Jyoti op deze school lesgeeft. En ze straalt helemaal dat haar Daai nu ook komt, en al haar collega's kunnen zien dat ze echt een oudere broer heeft. Inmiddels was het 15.00 uur en moest ik nog naar Serachaur (40 min lopen) om afscheid te nemen van Chuddamani, onze nepaleese coordinator.

En toen terug naar huis voor de laatste avond samen. En dat afscheid vierden we in het donker want inmiddels is er door de droogte 63 uur! per week geen stroom. Dus met een kaarsje op de veranda, en een muts op want de temperatuur zakt dan naar zo'n 10 graden.

Al met al heb ik een fijne maar ook een zware tijd gehad in Nepal deze keer. Ten eerste fysiek zwaar, met veel kleine kwaaltjes, een maag/buik die toch wel een week niet top was na mijn Giarda avontuur en afscheid met een taaie verkoudheid die zowat iedereen hier heeft. Maar inmiddels, na een week, is ook die bijna historie en kan ik fit de terugreis beginnen. Ik vond de periode ook vermoeiender, en moeilijker om fit te blijven op het eenzijdige dieet. In deze tijd van het jaar werkt het klimaat ook een beetje tegen, je gaat van warm naar koud en de laatste twee weken was het 's avonds (en 's ochtends) koud en klam. En daar zit je dan om 7.15 met een kopje thee terwijl er nog geen zon is...

Ook mentaal was het deze keer zwaarder. De start van de periode was moeizaam door wat vrijwilligersbeslommeringen, de sfeer bij mij thuis gespannen en moe. Ook dat ligt voor een deel aan de periode, het was rijstoogst en iedereen is druk en moe. Je ziet dan weer de essentie van dit land, de eindeloze struggle voor eten. Alles moet daar voor wijken, en dis systeem houdt zich jaar na jaar in stand. En met een snelle groei van de bevolking wordt het probleem alleen maar groter. Ook, zij het op een volledig andere schaal, zijn de problemen van Hari en Jyoti er niet kleiner op geworden. Gelukkig staat nu het plan vast dat ze over ongeveer een jaar een eigen huis gaan bouwen en opa en oma verlaten.
Nu ik voor de tweede keer kwam ben ik behoorlijk bekend en werd dus ook bedolven onder de aandacht. ook dat is niet altijd even prettig. En dan loop ik echt vast op een taalprobleem, dus ik moet echt mijn Nepali verbeteren.

Na 10 weken die zijn omgevlogen is ook dit keer het afscheid zwaar. De betrokkenheid en liefde van deze mensen is zo oprecht dat het een zware emotionele wissel trekt. En dan heb ik nog niet eens over Jyoti. Hoe leg je uit dat je zomaar iemand ontmoet en zonder aanwijsbare reden zoveel van die persoon houdt. Misshien is haar verklaring, 'god's gift' , wel de beste.
Het mooie is dat iedereen die ons samen ziet, collega's, studenten, andere vrijwilligers en de familie duidelijk herkent en accepteert dat we deze bijzondere band hebben. En hoe neem je dan afscheid van elkaar, wetende dat voor een lange tijd alleen wat telefoontjes het contact zullen zijn...

Was mijn eerste keer een alles is nieuw en fijn ervaring, is de tweede keer een soort reality check voor me geworden. Niet alles verloopt even gemakkelijk, je voelt je niet altijd even goed, niet alles maar veel loopt niet zoals jij het wil, enz. Misschien heb ik ook wel mijn dosis Nepal, drukte, roggelen en spugen, enz. voor dit jaar gehad. Maar ik vertrek met het gevoel dat het nu pas begint. We kunnen op kleine schaal zoveel groots realisen in het leven van deze mensen en vooral kinderen dat ik het niet meer weg kan denken uit mijn leven. Grote woorden, die hopelijk na een tijd Nederland in stand blijven en waar ik dan in wat voor vorm ook inhoud aan kan geven.

Namaste Nepal, students, family, lieve zus. Fehri Bethaula.....