afgelopen maandag was het zover! Die middag samen met Chudda (de nepaleese coordinator van VFN) op weg naar mijn gastgezin. Voor de eerste keer had Chudda een taxi geregeld, die er al na 10 minuten mee ophield. Dus werd de broer van de taxichauffeur opgetrommeld die ons verder naar Adhikaridanda bracht. Normaal ga je met de bus van Pokhara naar Naudanda, en dan is het nog een half uurtje lopen. Die weg die je loopt deden we nu dus ook met de taxi. zo`n kleine Nissan op een weg die wij alleen met een grote jeep zouden doen.

En dan loop je naar het huis van je gastgezin en denk je ......... slik. Het zijn twee huizen, het oude huis van de ouders van het echtpaar (zijn ouders) en een nieuwer huis waar het echtpaar met hun twee zoons en hun broer wonen. Ik heb een kamer in het huis bij Opa en Oma.

Het huis moet je voorstellen als een stal of een soort lemen hut. Mijn kamer is opgepimpt met vinyl zeil en een rieten mat op de vloer, alle muren zijn afgeplakt met kranten en het plafond is afgedekt met plastic. Er staan twee bedden in, een klein raampje (zonder glas maar met gaas buiten) met luiken en een lamp met een stopcontact. Maar zoals jullie al weten, powercuts..
Tot nu toe heb ik alleen twee reuzespinnen moeten killen (ze zijn ongeveer zo groot als je hand, vingers en palm). Volgens mij broer bijten ze niet, maar je moet wel flink meppen met een stuk bamboe voordat ze niet meer bewegen.

In Nepal is familie de belangrijkste vorm. En ook ik wordt nu als lid van de familie gezien. Dus hoogste tijd om ze voor te stellen. Ik leef bij een echtpaar, Huri en Joti. Hij, Huri, is nu mijn jongere broer (ik ben ouder), in Nepalees Baai. Mij noemt hij brother. Zijn vrouw Joti is nu mijn Bahini (jongere zus), en zij is degene die alles voor mij doet. Dat is Nepaleese cultuur, waarin vrouwen alles voor de mannen doen. Zo heb ik voor de vorm wat was achtergelaten, want zoals Joti zegt, you are my brother, so I have to wash your clothes, Tjaa... Beide zijn leraar, Huri op 'mijn' school en Joti op een andere.
Huri en Joti hebben twee zoontjes, Misaas van 7 en Missan van 3. Omdat ik een broer van hun moeder ben noem ik ze Banzaa (neef). De jongste roept gewoon Mama naar mij terug.

Het gezin woont samen met de ouders van Huri. Die spreek ik niet bij hun naam aan maar met Amaa en Baba (zit een beetje tussen mama/oma en papa/opa in). Mijn Amaa is degene die het eten in de keuken verdeelt en roept iedere keer dat ze erg veel van haar nieuwe zoon houdt. Maar dat is niet helemaal objectief want na het avondeten geef ik haar een sigaret en zitten we lekker met zijn tweeen te roken.

Nou heb je dat niet echt nodig want de keuken staat vol met rook van het houtvuurtje waarop wordt gekookt. Ook de keuken is ongeloofelijk, een vloer van klei of leem, achterin een verhoging voor het houtvuur en een houten rekje met wat metalen borden, bakjes en bekers. De ruimte is ongeveer 1,5 bij 5 meter en pikzwart van de rook.

's Ochtends om 7 uur wordt ik gewekt door Huri met een vrolijk good morning brother. Hij gaat dan naar school voor extra lessen. Ik was me onder de kraan op het erf en krijg dan van Joti thee met koekjes. Zij gaat dan koken en om een uur of acht eten zij, Amaa en ik. Ook 'sochtends gewoon warm eten, rijst met een linzenprutje en afwisselend wat spinazie, aardappelcurry of tomatenchutney. Als gast krijg ik natuurlijk het meeste van dat laatste. Het lekkerste is het eind, je bewaart wat witte rijst en giet daar warme buffalo melk over. Even prakken en je hebt heerlijke rijstepap.

Om 9 uur is Huri terug die dan snel eet en om half tien lopen we samen naar de school (over school meer de volgende keer). Om 4 uur zijn we klaar en krijgen dan thuis thee met een snack (pinda's, popcorn, koekjes). En om 7 uur weer aan de rijst met als toetje, jawel weer rijstepap. Daarna help ik Huri en Joti vaak met Engels, speel met Missan en Misaas of kijk TV (jawel!) met baba. Meestal is het tussen 9 en 10 uur bedtijd.

Het is echt ongeloofelijk hoe oprecht hartelijk \ik wordt opgenomen in het gezin. Volgens mij is het niet eens iets waar ze over nadenken maar wat helemaal ingebakken zit in hun systeem. Maar het komt zeker niet gemaakt over en ik voel me erg thuis. Het contrast met onze leefomstandigheden is natuurlijk erg groot maar het leert je ook weer dat je weinig nodig hebt.

Nu ik terug ben ik Pokhara voelt de stad als smerig als smerig en druk. Het enig extra is de warme douche in het hotel. Ander eten mis ik nu nog niet zo erg na pas een week. Inmiddels is het toeristenseizoen echt begonnen en is het druk. Waarom ze nu komen snap ik eigenlijk niet. want tot nu toe is het iedere dag heiig en zit er zoveel stof in de lucht dat je nauwelijks bergen ziet. Een groot verschil met november toen Roger en ik hier waren.

Inmiddels heb ik ook al 4 dagen les gegeven. Daarover volgende keer meer maar ik kan alvast verklappen dat het echt supergaaf is.

Nu (11.15 in Nepal) is het tijd om koffie te gaan drinken. Volgend weekend blijf ik bij mijn gastgezin dus meer over school over twee weken.

veel liefs en groeten, Jerome