Door het leven in een klein Nepalees dorpje verlies ik alle gevoel van tijd. Het enige ijkpunt is de zaterdag, de Nepaleese zondag maar ook dan voltrekt het leven zich in hetzelfde ritme. Kranten en tv nieuws zijn ver weg, wel heeft mijn familie een tv maar het nieuws is niet echt te volgen en gaat 99% over Nepal zelf. Maar inmiddels ben ik net over de helft van mijn verblijf. Hoogste tijd om wat ups en downs met jullie te delen!

Het leven in een Nepalees huis valt reuze mee. Mijn kamer voelt echt als thuis, inmiddels is ook het muskietennet opgehangen en heb ik een echt hemelbed. Mijn privacy wordt in mijn kamer ook echt gewaardeerd. Regelmatig hoor ik ouders tegen hun kinderen roepen dat mama (dat ben ik dus) niet gestoord mag worden en dat gebeurd dan ook niet. Maar zogauw ik buiten mijn kamer ben is er altijd wel iemand in de buurt. En persoonlike privacy kennen ze hier niet. Hoe gaat het met je, waar ga je naar toe, wat ben je aan het doen, wat ga je morgen doen... Inmiddels heb ik geleerd te antwoorden zoals ze dat zelf ook doen, gewoon lekker vaag (i'm going to see a friend). Wel even wennen voor iemand die normaalgesproken alleen woont (nou ja alleen...sorry lieve buren). Ook even ongestoord rondwandelen is er niet bij, er is altijd wel iemand aan het werk in het veld of je komt iemand tegen. Na een luide begroeting (sir door scholieren, Jeromesir door leraren of andere volwassenen of mama door familie) volgt er een gesprekje in gebroken Nepalees van mijn en gebroken Engels van hun kant. Ik kan wel overal terecht voor een kopje thee maar volgens mij wordt nauwkeurig in de gaten gehouden waar ik dat allemaal doe, dus probeer ik het zo eerlijk mogelijk te verdelen.

Het eten is een ander verhaal. Na dik (leuke woordspeling!) 5 weken rijst zitten mijn broeken wel erg ruim. Niet dat ik ziek ervan wordt, integendeel, maar het is volgens mij niet voldoende voedzaam voor mij om echt op te leven. Dat blijkt ook uit wat ik het afhaalchinees-effect noem. Na het eten zit je proppievol maar twee uur later heb je weer honger . En ik krijg nog steeds dubbel zoveel prut (groente en aardappelen) erbij als de andere familieleden. Af en toe heb ik ook gewoon geen zin meer in weer zo'n bord rijst. Het is eigenlijk onvoorstelbaar dat de Nepaleezen hun leven lang twee keer per dag precies hetzelfde eten. Dus heb ik nu een pot chocoladepasta en pindakaas gekocht. Samen een een soort bruinbrood (van de German Bakery nog wel) is dat een prima aanvulling. En als er na een paar dagen teveel mieren in het brood zitten dan zijn twee eetlepels pindakaas puur ook erg lekker! Dat gaat dus goed en ik ben nu vaste klant bij de supermarkt, want vooral de chocopasta is bij mijn neefjes erg geliefd. Ook heb ik oploskoffie gekocht, want alhoewel er in het dorp veel koffie verbouwd wordt is het niet een gangbaar drankje. Nadat ik een keer verse kofiie bij een van de buren kreeg begon ik dat wel erg te missen. Nu kan ik af en toe met mijn dompelaartje heet water maken en koffie drinken. Ook ben ik de laatste tijd weer wat vaker in Pokhara en kan dan flink bij eten.
Zo ben ik vandaag begonnen met thee en biscuits, om 9.00 een bord rijst met aardappelen en rettich, daarna de bus in naar Pokhara. Toen een tuna sandwich, en daarnet hebben Rene, Willem en ik voor lunch een grote omelet op.

Inmiddels is het ook behoorlijk warm aan het worden. Iedere dag lijkt het een stukje heter te worden en vaak is het erg benauwd. Ook nu (15.00) is het weer aan het dicht trekken en zal er wel weer een knallend onweer volgen. Vooral als ik in het dorpje zit is het prachtig om onder het afdak van het huis te zitten en naar het onweer te kijken. Iedere dag start helder maar op het eind van de ochtend zijn de eerste wolken er. Vaak begint het dan om 4-5 uur flink te onweren maar heb je een paar uur later weer een prachtige sterrenhemel.

Het moeilijkste van het leven hier zijn de spelregels in een Nepaleese familie (Nepali Culture). Ik heb daar persoonlijk geen last van, maar het is moeilijk om het dagelijks te moeten aanschouwen. Vooral het grote verschil tussen mannen en vrouwen valt mij erg zwaar. In mijn familie is Jyoti, getrouwd met de oudste zoon, werkelijk de slavin van het huis. En dat terwijl zijzelf en Huri, beide wiskundeleraar, het geld voor de hele familie binnenbrengen. Huri hoeft naast de school niets anders te doen dan roepen dat hij honger heeft, zich volstoppen met rijst om daarnal als een Al Bundy onderuit te zakken. Naar zijn vrouw toe steekt hij geen vinger uit. Jyoti moet naast haar schoolbaan op hun velden werken, koken, wassen, het huis schoonhouden, etc.. Een mooi voorbeeld is dat als Missan naar de wc is geweest (die een stukje van het huis afstaat), hij in zijn blote kont luidkeels van de WC staat te schreeuwen dat hij klaar is. Huri en ik zitten dan niks te doen op het erf, Jyoti is de afwas aan de kraan aan het doen en Amaa zit in de keuken. In plaats van zelf te gaan schreeuwt hij naar Amaa en Jyoti dat ze in actie moeten komen. En dat hebben we het hier nog over een redelijk moderne vent die gestudeerd heeft. Maar hij is ook een beetje een zacht ei en durft niet echt tegen zijn ouders in te gaan. Zij hebben geld moeten lenen voor zijn opleiding en hij heeft het gevoel day hij nu aan de beurt is om voor zijn ouders te zorgen. Soms probeer ik heel voorzichtig in gesprekken met hem allen of hun beiden ze te stimuleren ook wat meer aan zichzelf te denken. Want er loopt ook nog een werkeloze jongste broer rond die best een keer wat kan doen. Ikzelf heb wel een soort status als oudste zoon (blijkbaar is er voor Huri nog een zoon geboren die na 1 jaar is overleden, en Amaa zegt nu dat haar vierde zoon terug is), en kan daarmee soms wel wat beinvloeden. En af en toe gebruik ik ook gewoon mijn cultuur (in my country we do...) als argument.

Ik ben sowieso de held van de familie geworden, door een spannende periode met Missan, hun jongste zoontje. Een paar weken geleden ben ik met Jyoti en hem naar het ziekenhuis geweest omdat we dachten dat hij longonsteking o.i.d. had. Na veel wachten kwamen we uiteindelijk bij een kinderarts terecht die bij het afluisteren een hartruis hoorde en over hartproblemen begon. Dus moest er een ECG gemaakt worden maar dat kon pas de volgende ochtend. Je kunt je voorstellen dat de bustocht naar huis niet erg fijn was. Jyoti zat alleen maar te huilen en mijn arm fijn te knijpen. De hele avond heb ik geprobeerd uit te leggen wat de dokter mij in het engels had uitgelegd, namelijk dat de kans op een echt hartprobleem erg klein was maar ze het wel wilden uitsluiten. Gelukkig kon ik een beetje helpen met uitleg want voor Huri en Jyoti was het alleen maar verschrikkelijk eng. Volgende dag weer terug voor ECG, naar de kinderdokter en toen cardioloog. Gelukkig was ik in de bus heen aan de praat geraakt met twee duitse co-assistentes, die in dat ziekenhuis stage lopen, en de combinatie van drie buitenlanders waarvan twee in een witte jas heeft de wachttijden hier en daar verkort en konden we ook bij het hoofd cardiologie terecht. Die weer luisteren, ECG bekijken en met de conclusie komen dat hij een echo wil maken. En je raad het al, de dag daarna om 14.00 uur. Dus weer terug naar huis in spanning. Uiteindelijk bleek na de echo alles OK te zijn! Gelukkig en een hele opluchting. Wel hebben we nog een boel medicijn meegekregen voor zowel Missan als Jyoti. Dus nu beheer ik ook de huisapotheek en staat Missan na het eten meteen klaar bij me met zijn mond wijd opengesperd. Ik heb nog nooit een kind meegemaakt dat zo graag drankjes en pillen slikt. Maar ze maken dan hier ook wel super kindermedicijnen met ananas en mango smaak.

Vanalles meegemaakt dus en niet altijd even makkelijk. Vooral omdat ik een erg goede band met Jyoti heb maar niets aan haar problemen kan doen. Gelukkig hebben we ook veel lol samen, en zijn we gisteren samen bij haar ouders op bezoek geweest. En ze heeft ook veel steun van Kate, een engels meisje dat vorig jaat drie weken bij ze heeft gewoond en nu voor een week terug op bezoek is.

Ik ben nu weer terug in Pokhara want morgen gaan we met alle vrijwilligers een paar dagen op stap. We gaan naar Manakamana, een van de grootse hindoetempels, boven op een berg halverwege Pokhara en Kathmandu, en daarna naar Ghorka en Bandipur. Donderdag zijn we weer terug. Dan kan ik hopelijk aan de slag met de playground en verder met de engels cursus voor leraren.

tot gauw, veel liefs, Jerome