Rene van VFN organiseert per periode een uitje voor alle vrijwilligers. En aangezien de scholen dicht zijn konden we zomaar drie dagen op stap. Met een eigen busje lekker de toerist uithangen. De eerste dag waren Chuddamani, de nepaleese VFN coordinator, zijn vrouw Maya, zoontje en neefje er ook bij. Vooral voor hun was onze eerste bestemming, Manakamana Temple, iets heel bijzonders. Het is namelijk een van de drie belangrijke hindu tempels in Nepal. Dat te kunnen bezoeken en daar Pujaa doen, een soort gebed en offers brengen, is werkelijk een hoogtepunt in het leven van de Hindoes. Manakamana ligt boven op een berg, halverwege tussen Pokhara en Kathmandu. Tot 1998 alleen bereikbaar via een 18 km lang pad omhoog, maar nu met een oostenrijkse kabelbaan. Vooral beneden is het een prachtig gezicht. Lange rijen Nepalezen in hun mooiste kleren, met geiten of kippen om te offeren, en de spanning op hun gezicht voor zo'n belangrijke dag maar ook voor de enge tocht met een kabelbaan. Bij de tempel zelf is het erg smerig, alles ligt vol met resten geofferde etenswaren, er hangt een dikke rook van alle boterkaarsen en van het afvalverbranden, maar vooral de lucht als van een slachthuis is niet erg prettig. Wij waren er op een belangrijke dag, dan wordt er om de paar minuten een kip of geit geofferd. Een kip gaat in 1 slag, lijf weer terug in een plastic zak en klaar.Een geit gaat in twee keer, eerst wordt de hals doorgesneden en dan de kop er afgehakt. Het lijkt zo allemaal erg gruwelijk, maar als je daar bent past het wel op een of andere manier. Bij de tempel heb ik voor al mijn neefjes en nichtjes (6*) een hangertje gekocht van de tempel en voor Opa en Oma een ingelijste foto. Door Maya en Chudda zijn die bij de tempel ook 'gepujaad', waardoor het een heel speciaal kado wordt.

Na Manakamana gingen Chudda en zijn familie naar huis en wij door naar Gorkha. Deze plaats is beroemd omdat daar de koning is geboren die als eerste van Nepal een verenigd land heeft geprobeerd te maken. Zijn paleis en tempel liggen hoog boven de stad. Op dag twee dus vroeg op (zes uur!) en de 1500 treden omhoog. We hadden gehoopt dan ook een goed uitzicht op de Himalaya te hebben maar daarvoor waren er helaas teveel wolken. Wel was het erg mooi om het paleis in alle rust te kunnen bewonderen. Op de terugweg zijn Rene en ik gestopt voor een typisch Nepalees ontbijt, vers gebakken sel roti (een soort ringen van oliebollendeeg gebakken in hete olie) en een schaaltje lauwe kapucijners met stukjes rauwe ui. En dat natuurlijk met een kopje gekruide melkthee. Het klinkt misschien raar, maar erg lekker. Daarna van Gorkha door naar Bandipur. Een nog relatief onontdekt bergdorpje in Newari stijl. Newari is de naam van de bevolkingsgroep die hier woont en ze maken huizen met erg veel mooi houtsnijwerk. Ook heeft Bandipur een soort pleintje wat je hier eigenlijk nooit ziet. Het voelde een beetje als zo'n zuidfrans plaatsje, en daar hebben we ons dan ook maar naar gedragen, lekker lang lunchen en daarna niks doen op het terras. Die pret werd ruw verstoord door een groots onweer waardoor binnen 5 minuten het hele plaatsje onder water stond. Na de bui hebben Rene en ik nog even de huisberg beklommen om de route te verkennen, aangezien we de volgende ochtend daar de zonsopgang en hopelijk bergen wilden zien. Na de nacht in een supersmerig guesthouse (geen douche en met kleren aan boven op de dekens) om 05.30 op pad. Maar helaas, weer teveel bewolking. Wel een erg mooie en sfeervolle plek (boven op de berg staat een klein tempeltje) om het licht te zien worden.

Voordat we vertrokken samen met Rene nog een school bezocht omdat dit wel een erg mooie plek is om een vrijwilliger te plaatsen. En daar had de lokale school wel oren naar. Op de terugweg ook nog een klein tempeltje bezocht, beheerd door een oud stel. Van de vrouw kregen we beide een Tikka.

Omdat ik de volgende ochtend weer training Engels aan de leraren zou geven weer op tijd terug naar Pokhara, en voor mij de bus terug naar huis. Die reis wordt elke keer leuker omdat veel mensen me herkennen en ik ook wat Nepalees spreek. Vanaf waar de bus stopt moet ik nog een half uur naar beneden lopen, en vaak lopen er dan mensen met me mee die wel zin in een praatje hebben. En ook thuis komen is hartverwarmend, Amaa (oma) vliegt de keuken in met hout om verse thee te maken en alle kinderen hangen letterlijk om mijn nek. Maar het was ook erg lekker om er drie dagen tussenuit te zijn en fatsoenlijke gesprekken in het nederlands te kunnen voeren!

Veel liefs en groeten, Jerome