afgelopen zondag hebben we hier in Nepal nieuwjaar gevierd. En dit jaar viel dat samen met little Daasai. Daasai is een groot festival in oktober, er wordt dan 15 dagen lang door de hindoes gefeest. En zo ongeveer een half jaar eerder hebben ze1 dag de kleine versie.

Ik zou die dag eigenlijk in Pokhara zijn maar het werd al snel duidelijk dat ik daarmee mijn familie erg teleur zou stellen. Dus zondagochtend om 6 uur op om met de bus terug naar mijn dorp te gaan. Toen ik thuis aankwam volgde een verassing, mijn beide broers Hari en Balaram waren verdwenen,terwijl zij nou juist zo hadden gevraagd om thuis te komen. Weer een aardig voorbeeld van de nepaleese (mannen) cultuur. Maar Amaa was erg blij dat ik was gekomen en stond met veel gebaren op het gedrag van haar andere zoons te schelden. Om 11 uur waren mijn zussen Jyoti en Saanti (de vrouw van Balaram) klaar met omkleden, want op zo'n dag moet de mooiste sari aan en vertrokken we met nog wat andere dames naar de tempel van Kaskikot. Dat plaatsje ligt op zo'n uur bergop lopen vanuit ons dorp, en de tempel zelf bovenop de berg. Naarmate je dichterbij komt wordt het steeds drukker, en kwamen we steeds langzamer vooruit, omdat Jyoti en Saanti steeds bekenden tegenkwamen en er dan uitgebreid bjigepraat moet worden. Ook veel families uit mijn dorp waren op weg naar de tempel, en veel kinderen vonden het natuurlijk fantastisch om hun leraar op die dag te zien. Dus veel 'good morning sir's' en wat beleefde woorden met de ouders.

Vlak voordat je bij de tempel komt is er een mooi vlak uitzichtspunt. Dat stond die dag helemaal vol, iedereen op zijn mooist gekleed en vooral veel waterijsjes eten. Dat laatste heb ik maar overgeslagen. Zover ik kon zien was ik de enige 'blanke' op deze plek. Ook hier wordt weer druk gekletst, eenkwestie van zien en gezien te worden, en familie uit andere nabijgelegen dorpjes te ontmoeten. Hier moet je ook je schoen uitdoenen voor het laatste stukje stenen trap naar de tempel. En die was inmiddels donkerrood van het bloed van alle geofferde kippen die vervolgens in een zakje mee naar huis worden genomen. Dus vooral proberen wat droge plekjes te vinden om te lopen. De tempel heeft twee offerplaatsen, een grote voor koeien/buffels en geiten en een klein tempeltje voor de kippen. En daaromheen staat het vol met mensen die geen moment willen missen. Toen wij boven kwamen lagen er nog twee koeien na te bewegen. Daarna wordt er muziek gemaakt, lopen de priesters een paar rondjes om de offerplaats en gaan zich vervolgens voorbereiden op de volgende sessie.

De combinatie van de ligging, de sfeer en veel bekende mensen maakte dit wel een heel bijzondere plek. Voor mijzelf daardoor indrukwekkender dan het beroemde Manakamana waar we eerder met de vrijwilligers naar toe zijn gegaan. En een speciale dag om met mijn zussen te delen. Op de terugweg kwamen die natuurlijk weer veel familie en studentes van hun school tegen, en ben ik volgens uitgebreid besproken en wel een paar keer 'uitgehuwelijkt'. Wat ergleuk werkt is als de dames druk aan het kletsen zijn je naar hun om te draaien en Kere te roepen. Dat is een soort 'wat?' in het nepalees. Vervolgens is het een en al gebloos en gegiechel. Maar door al dat geklets kwamen we langzaam vooruit en werden we vlak voor ons dorp door een heftige onweersbui overvallen. Dus ondanks de paraplu binnen drie minuten doorweekt. En op het einde van zo'n bui volgt er altijd hagel, die soms wel erg groot dreigt te worden en dan is het erg wijs om snel een goede boom of afdak te vinden.

Toen mijn broers vlak voor het avondeten thuiskwamen maar eens een goed gesprek gevoerd. Ik heb ze geprobeerd uit te leggen dat ik erg 'sad' was omdat ik veel moeite had gedaan om terug te komen, op hun verzoek, en zij er tussenuit gepeerd waren. Na veel draaikonterij, vooral van Hari (die heeft echt geen ruggengraat!) werden de gezichten droevig en werd er uitgebreid spijt betuigd. Balaram, de tweede zoon is slimmer en heeft meer karakter, die zei meteen i'm very sorry (hij had ook een reden, want hij had als waarnemer bij de verkiezingen gewerkt en moest het verslag gaan ondertekenen). En ze willen nu graag dat ik hun meer van onze cultuur leer. Nou bro's, maak je borst maar nat dan, want you ain't have seen nothing yet!!

Maar zonder gein is de houding van mannen in Nepal wel een van de kernproblemen van dit land. Simpel gezegt werken alleen de vrouwen en blijft dus 50% van het potentieel onbenut. Sterker nog, daardoor gebeurt er niets nieuws of extra's want de vrouwen kunnen er absoluut geen werk bijhebben en de mannen zijn te lui en afwachtend. Resultaat is dat het hele leven hier in hetzelfde kringtje bljift ronddraaien. Een beetje geld verdienen, voldoende om je vol te stoppen met rijst en morgen zien we wel weer. En de vrouwen doen iedere dag hetzelfde werk, op het land, koken de maaltijden en houden het huis bij.

De afgelopen weken was er erg veel werk op het land omdat het graan geoogst werd. Dat gaat in een aantal stappen, te beginnen met twee keer snijden. Eerst het graan vanaf de grond afsnijden en naar het huis brengen en daarna de halmen eraf snijden. Dat snijden gebeurt met een sikkelmes, die er vreselijk oud uitzien maar vlijmscherp zijn. Vooral bij het afsnijden van de halmen waarbij ze een bundel stengels met de hand vasthouden gebeuren nogal wat ongelukjes. Inmiddels heb ik dus mijn voorraad pleisters en verbandgaas al een keer moeten aanvullen want ik kon regelmatig met mijn EHBO tasje in het dorp op stap of stond er een buurvrouw met een bloedende vinger op ons erf. Ook de kinderen ontkomen er niet aan. Toen ik op een middag thee ging drinken bji een van de andere leraren stond er een groepje kinderen voor zijn huis waarvan een met haar vinger hoog in de lucht. Ik snapte eerst niet waarom totdat ik het bloed op haar arm zag. Dus weer terugrennen voor de verbandset. Wel slim bedacht van zo'n meisje dat ze weet dat ze het hoog moet houden. En een bikkel, want na het afspoelen (er bleek een mooi plakje van haar vingertop af te zijn) ontsmet met sterilon en ze gaf geen krimp. Zelfs Amaa staat te springen en bekken te trekken als ik dat bij haar doe! Zo is mijn rol als dorpsmedicus inmiddels wel bekend en komen er veel mensen nadat ze bij de dokter zijn geweest met hun medicijnen even langs om te vragen of het 'good medicine' is. Meestal gaat het om pijnstillers en/of antibiotica en gelukkig ken ik nog wat namen!

Nu nieuwjaar voorbij is begint de school weer en kan ik nog twee weken lesgeven. Maar de glijbaan en schommel moeten ook nog geschilderd worden en wil ik ook nog een schoorsteen-project doen. Kort gezegt houdt dat in dat ik van dunne metalen plaat een soort kap wil maken (zoals een afzuigkap) voor boven het houtvuur in de keuken. Nou zijn er winkels die die kap wel willen maken maar kan ik geen metalen buizen vinden. Je zou er een Gamma voor in Nepal willen beginnen, die volligt met mooie stukken pijp en 90 en 45 graden tussenstukken. Vanochtend op een geleende mobilette (een scooter zonder versnellingen) de hele stad door gescheurd op zoek naar 'pipe' maar de conclusie is dat ze het hier niet hebben/kennen. Wat hier wel erg handig is dat een soort winkels altijd bij elkaar zit. Dat heeft te maken met een soort gilde structuur. Dus voor metaal winkels hoef ik maar naar 1 plek in de stad. Nu ga ik weer uitzoeken of we van platte plaat ook stukken pijp kunnen laten maken.
Al met al wordt het goed plannenwant op 3 mei vertrek ik naar Kathmandu. En alhoewel ik er erg naaruitzie al mijn 'loved ones' weer te zien zie ik erg op tegen wat ongetwijfeld een hartverscheurend afscheid gaat worden. Maar om al wat van mijn plannen prijs te geven, waarschijnlijk wordt het een werkelijk 'tot ziens'!

veel groeten en liefs, Jerome