Voor mij een mooie titel voor waarschijnlijk mijn laatste reisverhaal.
'Khaana kaanu bhayo', oftewel 'heb je (rijst) gegeten' is een van de meest gestelde vragen hier in Nepal. Het staat nu voor mij voor het iedere dag weer rijst eten, maar ook voor de gastvrijheid van de nepalezen. Maar ook voor hun focus op eten, wat in een arm land geen vanzelfsprekendheid is. Zelfs als ik in de afgelopen dagen mijn zus Jyoti (daarover later meer) in het ziekenhuis bezoek is een van de eerste vragen of ik wel heb gegeten. En dat terwijl ik net van het toeristische lakeside kom en muesli en croissants op heb. Voelt dan toch wel een beetje raar....

Inmiddels komt mijn afscheid snel dichterbij, en is hetnu zowel fysiek als mentaal een zware periode. Fysiek omdat ik merk dat 11 weken Nepal wel hun tol eisen, ik ben een paar kilo's kwijt en voor mijn gevoel niet meer echt superfit. Niet dat ik te klagen heb, afgezien van mijn startproblemen ben ik nooit ziek geweest, de afgelopen dagen alleen wat verkouden. Wel is het inmiddels behoorlijk warm geworden, zo rond de 30 graden, en vooral erg benauwd. Daardoor voel je je snellam en kost het moeite aan de gang te blijven. Een tripje met de stadsbus wordt dan als snel een plakkerige en vermoeiende activiteit.
Ook mentaalis hetsoms best zwaar, het altijd balanceren tussen twee culturen, tussen gast en familielid, tussen hier ga ik wat van zeggen of niet. En natuurlijk het naderende afscheid van mijn familie. En alhoewel gastvrijheid hier een gewoonte of beleefdheid is heb ik toch wel het gevoel een goede band met ze te hebben. Zo hielp ik Amaa laatst met wat afwas terug naar de keuken te brengen (wat erg ongebruikelijk is voor een man) en dat pakt ze even mijn hand vast en zegt wat in het Nepalees wat ik niet versta maar haar gezicht zegt genoeg. En laatst zat ze al met tranen in haar ogen toen ze hoorde dat ik binnenkort vertrek.

Het lastigste wordt afscheid nemen van mijn zus Jyoti. We hebben een speciale band en vooral voor haar is een oudere broer die ook nog zorgzaam is een geschenk uit de hemel. Afgelopen maandag heb ik haar naar het ziekenhuis gebracht, waar ze op dinsdag aan een scheefstaand neusschot is geopereerd. Ze had daardoor een chronische verkoudheid en een kant zat helemaal dicht (voor de OPG-ers, zoals Sandra). Ook het ziekenhuis is weer een belevenis. Als je wordt opgenomen krijg je een bed met een deken, laken en kussen en thats it. Voor alle medicijnen, maar ook het operatiemateriaal krijg je een recept waarmee je naar de apotheek in het ziekenhuis kunt, eerst netjes betalen en dan krijg je de spullen mee. Dus tassenvol met infuusvloeistof en slangensetten, injectiespuiten, maar ook de mondkapjes en handschoenen.
Ook de verzorging door de verpleegsters (wel hele leuke....) houdt op bij het toedienen van medicijnen, alle eten, drinken maar ook wassen gebeurt door familie. Daardoor is het wel altijd een gezellige boel op de zaal, maar privacy ho maar. Toen Jyoti op maandag de infuusnaald/ventiel in haar arm kreeg gezet stonden er vrolijk drie man over het bed geleund mee te kijken. Op de operatiedag zelf en de dag erna is Hari, haar man, in het ziekenhuis gebleven. Er liggen weinig patienten op de zaal, dus je kunt zo een leeg bed gebruiken. Ikzelf was donderdag terug in Pokhara, en zou eigenlijk die nacht in het ziekenhuis blijven. Maar er was al andere familie en als ik een nacht blijf ben ik officieel 'besmet' mocht ik binnenkort een NL ziekenhuis inmoeten. Dus maar geen overnachting maar inmiddels wel al een dag of 5 in het ziekenhuis doorgebracht. Die dag wel nog haar KNO arts bezocht, die volgens mij in de waan verkeert dat ik ook een arts ben en mij dus met alle respect behandeld. Volgens Jyoti wordt hij zelfs een beetje zenuwachtig van me en alle vragen die ik stel. Maar daardoor doet ie wel extra zijn best, en dat is natuurlijk prima. De operatie is goed verlopen en morgen mag Jyoti naar huis.

Nog een hoogtepuntje afgelopen week is de actie van Stein Bakker, een neef van Ingrid (en Peer). Die is met een groep reisgenoten in Pokhara om een trekking te gaan doen en stuurde mij een mailtje ivm een spontane inzamelingsactie. We zijn elkaar live helaas misgelopen maar hij heeft tassenvol met badmintonrackets, voetballen en springtouwen voor de school in mijn hotel in Pokhara achtergelaten. Stein superbedankt!!!

Morgen vertrek ik voor de laatste keer naar mijn dorp. Als het meezit maak ik ook nog een bruiloft mee, van Bishnu, mijn jongste broer. Daardoor komt Hari, die eigenlijk vannacht ook in het ziekenhuis zou blijven, doodleuk niet terug van de onderhandelingen met de familie van het meisje. Life is all about priorities....... Alhoewel ik medelijden voel voor de aanstaande, want Bishnu is superlui en een echte nepaleese man, die waarschijnlijk ook nog 3 jaar in Korea gaat werken, ben ik ook wel blij, want er komt dan een vrouw bij in het huishouden, waardoor Jyoti wat ontlast wordt en het gemakkelijker wordt voor Hari en Jyoti om op termijn ergens anders te gaan wonen. Wie weet kan ik dus afscheid nemen met een feestje. Woensdag is mijn laatste schooldag, want donderdag (1 mei) is een holiday. Op vrijdag kom ik terug naar Pokhara en zaterdag door naar Kathmandu. Het lijkt allemaal nog een beetje onwerkelijk..
Wel vertrek ik met een hart vol ervaringen en vooral verrijkingen, en daar zullen ze ook blijven!

de volgende keer is hopelijk live, veel liefs, Jerome