Ik ben nu (woensdag) ruim een week in Nepal en heb jullie al zoveel te vertellen dat ik niet weet waarmee te beginnen. Bij het begin dan maar....

De laatste dagen voor mijn vertrek had ik wel een gemengd gevoel. Blij om terug te gaan maar ook gespannen over hoe een tweede keer zou worden. Druk bezig maar voor mijn gevoel ook te relaxed omdat de voorbereidingen en het inpakken eigenlijk routine zijn geworden. En dat is voor een precies iemand als ik natuurlijk een raar gevoel. De reis verliep uitermate soepel, in Londen werd ik door een Gulf air dame uit de transit-rij gepikt omdat al hun vluchten naar Bahrein behoorlijke vertraging hadden en ik daardoor misschien de aansluiting naar Kathmandu zou missen. Dus werd ik omgeboekt naar een eerdere vlucht, die uiteindelijk ongeveer op dezelfde tijd vertrok als mijn oorspronkelijke vlucht. En dat met twee stuks bagage die op Schiphol al naar kathmandu met een ander vluchtnummer waren gelabeld. Ik kreeg dus al visioenen over mijn packs die in de kelder van Heathtrow bleven rondcirkelen of in Bahrein op een kameel werden afgevoerd. Maar, lucky me, in Kathmandu kwam alles netjes van de band afrollen.

En sinds ik voet op Nepaleese bodem heb gezet is het een voordurende reeks van bekenden ontmoeten. In KTM gegeten met Roy (een neef van Rene, die voor Unica hier projecten doet) en Nilam, onze travel agent in KTM. De volgende dag (dinsdag) in de bus naar Pokhara, waar ik 's middags Rene en Bonnie trof. Erg fijn om hun terug te zien! Maar meteen druk aan de slag om e.e.a. voor de andere vrijwilligers te regelen. En dat in een druk en warm Pokhara, het is top tourist season en overdag zo'n 30 graden schat ik, dus dat was wel even wennen. En ondertussen belde natuurlijk mijn familie regelmatig waar ik nu toch bleef. uiteindelijk was het vrijdag, na twee drukke dagen zover en ben ik naar Adhikaridanda vertrokken. Hari stond al te wachten in Naudanda, waar de bus/taxi stopt. Maar gelukkig konden we met bagage en al in de taxi de slechte weg af naar ons dorp. En daar stond ik dan opeens weer op de plek waar ik zoveel beleefd en genoten heb. Van mijn neefjes kreeg ik een dikke zoen, de zussen, inclusief Jyoti, hielden het op een nette namaste omdat iedereen stond te kijken, Amaa mompelde wat met tranen in haar ogen en van Babaa kreeg ik een Tikka als welkom. En een uur later zaten we te kletsen alsof ik nooit weggeweest was.

Wat me erg goed doet is dat de familie niet stil is blijven zitten. Ten eerste hebben ze mijn kamer super gepimped, nieuwe kranten aan de muur maar nu ook posters erover heen, een gordjin voor het raam en zelfs een nieuwe stoel. Maar ook voor zichzelf doen ze dingen. Hari en Jyoti hebben hun eigen kamer ook opgeknapt en voor Jyoti, die veel bijles geeft op zolder een hokje gemaakt. Net boven mijn kamer, dus ik kan lekker met geroezemoes op de achtergrond een tukje doen 's middags.

Zover ik het nu kan zien gaat het met de familie goed. Babaa is niets verandert, Amaa heeft volgens mij wel last van haar longen en is erg kortademig. Hari en Jyoti zien er goed uit, Hari is gelukkig niet dikker geworden! Saanti, de vrouw van de 2e zoon Balaram wel, zij is inmiddels in de 6e maand van haar zwangerschap. Ze hebben al een dochter, Monica, dus nu maar hopen op een zoon. En met de zonen Misjaas en Mission gaat het ook goed, alhoewel Mission nog steeds te klein en te licht voor zijn leeftijd is, en bij tijden erg lastig. De 3e zoon Bishnu is er ook nog, maar gelukkig inmiddels wel wat actiever. Hij werkt regelmatig mee op het land. Zijn vrouw Apsara is inmiddels van een huilend hoopje elende op haar trouwdag verandert in een hardwerkend stil meisje, maar als de zussen bij elkaar zitten wordt er onderling veel afgelachen. Dat laatste is ook zo mooi om terug te zien bij Jyoti, we hoeven elkaar maar aan te kijken en we beginnen al te lachen. Om van te smelten zeg maar, ware het niet dat dat al lang geleden gebeurt is...

Inmiddels heb ik ook veel bekenden uit het dorp terug gezien. Het is verbazingwekkend dat iedereen me nog kent, zowel de ouderen als de kinderen. Maar ik vermoed dat Jyoti de afgelopen dagen ook wel veel ' PR' heeft gedaan. Veel mensen zijn thuis omdat ze vrij hadden ivm het Dassain festival, dat nu net voorbij is. En er is veel werk op het land, omdat nu de rijst wordt geoogst. Zoveel werk dat ook de mannen meewerken.Komende week is het Tihar, een festival waarbij broers en zussen elkaar een Tikka en kado's geven.

Nu ik een paar dagen terug in het dorp ben geweest heb ik gelukkig weer het gevoel van afgelopen voorjaar. Een gevoel van samen zijn met mensen die onvoorwaardelijk voor je klaar staan en van je houden. En een gevoel van rust omdat er soms niets gebeurt en er ook niets te doen valt. Maar ook de voldoening dat er nog zoveel goeds te doen is voor een land dat eigenlijk blijft steken op een levensniveau dat erbarmelijk is.

Dat lijkt me een mooi onderwerp voor de volgende keer. Zodadelijk ga ik de laatste twee vrijwilligers, sanneke en iris, die gisteren zijn aangekomen, wegbrengen naar hun taalles en dan snel wat kado's voor Tihar kopen en terug naar het dorp.

veel liefs en groeten, namaste, Jerome